ბიოგრაფია. ბავშვობა. ახალგაზრდობა. პოეზია.
გალაკტიონი
понедельник, 25 мая 2009 г.
Подписаться на:
Сообщения (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
გალაკტიონ ტაბიძე
რეფერატი
ცხოვრების მძიმე გზა გამოირა გალაკტიონმა.ორი ეპოქის მიჯვნაზე ყალიბდებოდა ის როგორც მოქალაქე და პოეტი;სამი რევოლუცია იხილა მან და რეაქციის მძაფრი დგეები.ბევრი მწუხარებაც გამოსცადა და დიდი აღფრტოვანებაც.დრამატიზმით აღსავსე პიროვნება იყო იგი და ბედთან მორკინალი.სევდაც მის ორგანულ ნაცილს წარმოადგენდა და რევოლუციური რომანტიკაც.
ოჯახში გაბატონებული ზნეობრივი ტრადიცია შთაგონებული ძალით მოქმედებდა მომავალ პოეტზე .წერა-კითხვა ოჯახშივე შეისწავლა.პოეზისადმა პირველი სიყვარილიც იქვე განიცადა.ლექსების ცერა ადრე დაიწყო.მდიდარი შემოქმედებითი ფანტაზია და წარმოსახვის უნარი მისი ბავშვობის მუდმივი თანამგზავრი იყო.ნაზი გრძნობა და რომანტიკული კოლორიტით აღსავსე სევდა ახასიათებდა პატარა გალაკტიონს.
გალაკტიონ ტაბიძე და მისი დიდებული შემოქმედება მუდამ იყო მოქცეული დასავლეთის ლიტერატურათ მცოდნეთა ყურადღების ცენტრში.მისი ლექსების და პოემების თარგმანები სისტემატურად ქვეყნდებოდა ფრანგულ,ინგლისურ და გერმანულ ენაზე.
მიუხედავათ მრავალი მცდელობისა,იმხანად გაბატონებულმა კომუნისტურმა რეჟიმმა ვერ შეძლო დიდი პოეტის საკუთარ სამსახურსი ჩაყენება და მისი ნიჭის ექსპლუატაცია.ამის ნათელი დასტურია ,თუნდაც გალაკტიონის პოემა "მოგონებები იმ დღეებისა,როცა იელვა",რომელიც 1924 წლის ეროვნულ ამბოხებას მიეძღვნა.პოეტი ვერ ეგუებოდა საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის დაკარგვას.
1927 წელს მოხდა საყოველთაო აღიარება გალაკტიონის პოეტური ტალანტისა ყველა ლიტერატურული დაჯგუპების მიერ.მაშინდელი პოეზიის,დრამატურგიის,კრიტიკის ქურუმები შეთანხმდნენ გალაკტიონის სიდისდეში,რომ ის იყო უბადლო მომღერალი და პოეტთა მეფე.ასეთი ხვედრი ჯერ კიდევ ფიზიკურად ცოცოხალ პოეტს არ ღირსებია.
გალაკტიონი უაღრესად ტრაგიკული პოეტი იყო.მისი გარეგნული სიმშვიდე უსაზომო წუხილსა და უბედურებას პარავდა.
ეპოქის ხასიათმა და გალაკტიონის სუბიექტური თვისებების ერთობლიობამ განაპირობა პოეტის მისია მეოცე საუკუნის ქართულ ლიტერატურაში.
ქართული პოეზიის უმდიდირესი ეროვნული ტრადიციებისა და მსოფლიო პოეტური კულტურის უკანასკნელი მიღწევაბის შემოქმედებითმა ათვისებამ გალაკტიონი აქცია უახლესი ქართული პოეზიის მეფედ.
ამ საუკუნეში ჩვენ არ გვეგულება მეორე ქართველი პოეტი,რომელიც ასეთი დიდი მაშტაბით ამაღლებულიყოს ჭეშმარიტი პოეზიის მწერვალამდე.
გალაკტიონ ტაბიძის უთვალსაჩინოესი ნიმუშებია: "ლურჯა ცხენები","გობელენი","შერიგება","მთაწმინდის მთვარე","ალვები თოვლში","მარმარილო","ყორანი" და სხვა.
უდიდესი პოპულარობისა და თაყვანის ცემის მიუხედავათ,პოეტმა სიცოცხლე სულიერ სიმარტოვეში განვლო.ამან გარკვეული კვამლი დაამჩნია მის შემოქმედებასაც,რომელსაც პოეზიას ახალი სიცოცხლე,განსხვავებული რითმი,მრავალფეროვნება და საოცარი მოცმნილება შესძინა.
გალაკტიონს წილად ხვდა იშვიათი ბადნიერება იგი სიცოცხლეშივე შერაცხეს პოეტების მეფედ.
ოჯახში გაბატონებული ზნეობრივი ტრადიცია შთაგონებული ძალით მოქმედებდა მომავალ პოეტზე .წერა-კითხვა ოჯახშივე შეისწავლა.პოეზისადმა პირველი სიყვარილიც იქვე განიცადა.ლექსების ცერა ადრე დაიწყო.მდიდარი შემოქმედებითი ფანტაზია და წარმოსახვის უნარი მისი ბავშვობის მუდმივი თანამგზავრი იყო.ნაზი გრძნობა და რომანტიკული კოლორიტით აღსავსე სევდა ახასიათებდა პატარა გალაკტიონს.
გალაკტიონ ტაბიძე და მისი დიდებული შემოქმედება მუდამ იყო მოქცეული დასავლეთის ლიტერატურათ მცოდნეთა ყურადღების ცენტრში.მისი ლექსების და პოემების თარგმანები სისტემატურად ქვეყნდებოდა ფრანგულ,ინგლისურ და გერმანულ ენაზე.
მიუხედავათ მრავალი მცდელობისა,იმხანად გაბატონებულმა კომუნისტურმა რეჟიმმა ვერ შეძლო დიდი პოეტის საკუთარ სამსახურსი ჩაყენება და მისი ნიჭის ექსპლუატაცია.ამის ნათელი დასტურია ,თუნდაც გალაკტიონის პოემა "მოგონებები იმ დღეებისა,როცა იელვა",რომელიც 1924 წლის ეროვნულ ამბოხებას მიეძღვნა.პოეტი ვერ ეგუებოდა საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის დაკარგვას.
1927 წელს მოხდა საყოველთაო აღიარება გალაკტიონის პოეტური ტალანტისა ყველა ლიტერატურული დაჯგუპების მიერ.მაშინდელი პოეზიის,დრამატურგიის,კრიტიკის ქურუმები შეთანხმდნენ გალაკტიონის სიდისდეში,რომ ის იყო უბადლო მომღერალი და პოეტთა მეფე.ასეთი ხვედრი ჯერ კიდევ ფიზიკურად ცოცოხალ პოეტს არ ღირსებია.
გალაკტიონი უაღრესად ტრაგიკული პოეტი იყო.მისი გარეგნული სიმშვიდე უსაზომო წუხილსა და უბედურებას პარავდა.
ეპოქის ხასიათმა და გალაკტიონის სუბიექტური თვისებების ერთობლიობამ განაპირობა პოეტის მისია მეოცე საუკუნის ქართულ ლიტერატურაში.
ქართული პოეზიის უმდიდირესი ეროვნული ტრადიციებისა და მსოფლიო პოეტური კულტურის უკანასკნელი მიღწევაბის შემოქმედებითმა ათვისებამ გალაკტიონი აქცია უახლესი ქართული პოეზიის მეფედ.
ამ საუკუნეში ჩვენ არ გვეგულება მეორე ქართველი პოეტი,რომელიც ასეთი დიდი მაშტაბით ამაღლებულიყოს ჭეშმარიტი პოეზიის მწერვალამდე.
გალაკტიონ ტაბიძის უთვალსაჩინოესი ნიმუშებია: "ლურჯა ცხენები","გობელენი","შერიგება","მთაწმინდის მთვარე","ალვები თოვლში","მარმარილო","ყორანი" და სხვა.
უდიდესი პოპულარობისა და თაყვანის ცემის მიუხედავათ,პოეტმა სიცოცხლე სულიერ სიმარტოვეში განვლო.ამან გარკვეული კვამლი დაამჩნია მის შემოქმედებასაც,რომელსაც პოეზიას ახალი სიცოცხლე,განსხვავებული რითმი,მრავალფეროვნება და საოცარი მოცმნილება შესძინა.
გალაკტიონს წილად ხვდა იშვიათი ბადნიერება იგი სიცოცხლეშივე შერაცხეს პოეტების მეფედ.